اینجا آرامگاهی است که هر ساله مردمان هندی، پاکستانی، سیاه‌پوست و البته بلوچ در ماه ذی‌القعده جمع شده و هم‌زمان با سالگرد مرگ سید غلامرسول، به وصیت او عمل کرده و ساز می‌نواختند و جشن و پایکوبی می‌کردند.
او گویا در سده پنجم هجری می‌زیسته و از بزرگان شیعه منطقه و مورد احترام هندی‌ها بوده. برخی هم می‌گویند بومی چابهار نبوده. در شب عروسی‌اش بیمار شده و به بستر مرگ می‌افتد. اما به پیروانش توصیه می‌کند به جای سوگواری، برایش 10 روز جشن و پایکوبی بگیرند تا روانش شاد شود. امروزه دیگر چنین مراسمی برگزار نمی‌شود.
معماری بنا مربوط به دوره سلجوقی است که تزئینات به سبک هندی در آن به چشم می‌خورد. گویا در دوره صفوی هم مرمت شده است. قبرستانی هم در محوطه حیاطش دارد.