ساعت يازده و نيم شب، پس از پنج ساعت داخل اتوبوس نشستن، به همدان رسيدم. از يک راننده تاکسی خواستم که مرا به خيابان فرهنگ ببرد. جلوی در مهمانسرای دانشگاه پياده شدم. قبلا هماهنگی شده بود و بنابر اين يک سوئيت در اختيارم گذاشتند. سوئيت من يکی از پنج سوئيتی بود که مجموعا يک ساختمان ويلايی را تشکيل ميداد و در وسط باغچه ای قرار داشت. سوئيت از دو اتاق تشکيل می شد: اولی که در ورودی به آن راه داشت، دو تخت يکنفره، تلويزيون، يخچال و ميز و صندلی را در خود جای داده بود و از طريق راه پله به اتاق بالايی وصل می شد. اتاق بالا هم يک تخت دو نفره (با ديدن تخت دو نفره، دلم يه جوری شد؛ يعنی يه جورايی قولی وولی شد) داشت با حمام و دستشويی که در آن وان و انواع سنگ توالت (منظورم ايرانی و فرنگيه) قرار داشت. محيط اتاق کمی سرد بود و همين باعث شد بروم زير پتو و يکراست بخوابم تا فردا صبح.
ساعت ۹ صبح با چند مسير تاکسی، به دانشگاه بوعلی رسيدم. نشانی امور فرهنگی را پرسيدم و به آنجا رفتم. هنگاميکه وارد شدم مسئول دفتر گفت: بفرما. و من هم فقط پاسخ دادم: هاشمی مقدم هستم. سريع از جايش بلند شد آمد جلو، دست داد و حسابی احوالپرسی کرد. بعد هم مرا به همکارش معرفی کرد که: آقای هاشمی مقدم بازرس{!} وزارتخانه هستند. و همکارش هم بلند شد و سلام کرد. من هم با کج کردن گردنم (که در ظاهر نشانه فروتنی و در واقع حکايت خود بزرگ بينی است) استدعا کردم که بنشينند. تا ساعت ۲ بعد از ظهر با مدير امور فرهنگی مصاحبه کردم و بعد به شهر رفتم. مرکز شهر، ميدانی است که شش خيابان اصلی به آنجا منتهی می شوند و بين تقاطع هر دو خيابان با هم، يک ساختمان قرار دارد که مجموع اين شش ساختمان، متحدالشکلند که ساخت آنها به زمان قاجار برمی گردد. بعد از حکومت قاجار، به ميدان پهلوی مشهور شد و پس از انقلاب، يکروز صبح که مردم از خواب بيدار شدند، متوجه تغيير نام آن به ميدان امام خمينی گشتند. خيابان ابن سينا را پياده رفتم تا به ميدان ابن سينا رسيدم؛ ميدانی بزرگ که آرامگاه پزشک و حکيم بزرگ ايراني، ابو علی سينا در آنجا قرار دارد. از ورودی بليط تهيه کردم و وارد شدم. آرامگاه در دل ساختمانی قرار داشت که بيرون در ورودی آن، قبر شاعر و موسيقيدان ملي، عارف قزوينی قرار دارد. درون ساختمان و اطراف مقبره، موزه کوچکی است که هدايای نفيسی که به آرامگاه اهدا شده و اکثرا دارای نقش برجسته ابن سينا است (همچون قالي، سينی نقره، چوب منبت شده و ...) و همچنين تعدادی ظروف قديمی کشف شده مخصوص داروها، نگهداری می شود. بر روی سقف اين ساختمان، گنبد کوچکی روی هشت پايه بلند قرار داردکه نماد مقبره ابن سينا، همين گنبد و پايه هاست (برای دیدن عکس اینجا +را کلیک کنید) (و البته نماد شهرداری همدان نيز، همين گنبد و پايه هاست که زير آن، گل هشت پر قرار دارد که تصوير اخير نيز، در حجاريهای هخامنشی به وفور يافت می شود). کوه هميشه سربلند الوند نيز از کنار اين ساختمان به خوبی نمايان است.
بعد به طرف شير سنگی به راه افتادم؛ آن نيز در وسط ميدان بزرگی به نام شير سنگی قرار داشت که اطرافش را فضای سبز تشکيل می داد. شير پير و فرتوتی که به امان خدا رها شده و ديگر توان حفاظت از خود را هم ندارد. ظاهرا بدنش از نيمه جدا شده و توسط پيچ و مهره به هم متصل است. يک طرفش، بزرگ با رنگ سفيد نوشته شده: عشق. و البته هموطنانمان که ذاتا حکاک و حجارند نيز، سطح باقيمانده بدن آنرا مزين به نام و نشان خود کرده اند. (برای دیدن عکس اینجا+را کلیک کنید) واقعا عجيب است که هيچ حصاری ميان اين شير که عمری دراز را به پاسبانی از ما و سرزمينمان، سرد و گرم روزگار را چشيده، و ما که اکنون خود را بی نياز از او می دانيم و به جرم آنهمه خدمت، با ميخ و کليد و چاقو به جانش افتاده ايم، وجود ندارد. بی وفا نبودم؛ بلکه به اميد رساندن آخرين ناله های اين شير رو به خاموشی به گوش ديگران، او را بوسيده و دل از او کنده و رهسپار شدم. به ميدان مرکزی شهر بازگشتم و از گوشه ای از آن وارد بازار شدم؛ بازاری که مگر چند بخش آن که سرپوشيده بود، ديگر نشانی از بازارهای سنتی نداشت. از مدخل بازار در خيابان بابا طاهر خارج شده و به آرامگاه بابا طاهر رفتم. ديوارهای آرامگاه مزين به دوبيتيهای معروف بابا طاهر بود. دو پيرمرد که به نظر می امد بومی همدان باشند، آنجا ايستاده بودند و يکی به زيبايی هر چه تمام نی می نواخت و ديگری هم دو بيتی می خواند، البته نه به زيبايی نوازنده نی. از آنجا هم پياده به طرف شهر باستانی هگمتانه راه افتادم. خوشبختانه دور آنرا حصار گرفته بودند، اما ايرانی زرنگتر از اين حرفهاست. يکی از ميله ها را کنده بودند و يک راه ميانبر به طرف ديگر باز کرده بودند که عبور و مرور اهالی محل از آنجا صورت می گرفت. مردم فقط از اين راه استفاده می کردند و وارد بخشهای ديگر آن نمی شدند. وارد خرابه ها شدم و محو تماشای آنها بودم که ناگهان متوجه يک عموهه شدم که فارغ از دنيا، در گوشه ای مشغول جيش کردن بود (آثار اينگونه جنايات، در جای جای خرابه ها ديده می شد). بخشی از اين فضای درون حصار، يکبار ديگر حصارکشی شده بود. با يک نرده نوردي، به درون اين فضا راه يافتم. دو بخش بزرگ از اين قسمت، حفاری شده و ساختمانهای منظم و متناسبی از دل آن بيرون آمده بود. مشغول و محو تماشای زيباترين غروبی بودم که در تمام زندگی ديده ام؛ (برای دیدن عکس اینجا+را کلیک کنید) از روی هگمتانه،خورشيد را می ديدم که پشت کوه هميشه سرافراز الوند، پناه می گرفت. خورشيد در پشت الوند آرميده بود و من هنوز رد پايش را نگاه می کردم که متوجه نزديک شدن چيزی شدم؛ يکی از سربازهای نگهبان محوطه بود. گفت که ورود به محوطه ممنوع است و ساعت بازديد از ۸ صبح تا ۶ بعد از ظهر می باشد. واقعا نمی دانستم؛ بنابر اين پوزش خواستم و از در محوطه خارج شدم. ديگر رمق پياده رفتن نداشتم، تاکسی گرفتم و به مهمانسرای دانشگاه رفتم.