امروز (ششم فروردین) را زادروز پیام‌آور «پندار، گفتار و کردار نیک»، حضرت زردشت می‌دانند. بنابراین بر همگان فرخنده باد.

روایتی دیگر درباره آرامگاه منتسب به امام علی در مزارشریف این است که پیش از این آرامگاه حضرت زردشت بوده و بعدها از بیم آنکه ویران نشود، آنرا منسوب به امام علی کردند (هرچند روایت منطقی‌تر و منابع تاریخی، آنرا منتسب به علی ابن ابی‌طالب، از سادات بلخ می‌داند که نسبش با هفت پشت، به امام سجاد می‌رسد و با حضرت علی، تشابه اسمی دارد).

همچنین در برخی منابع، زادگاه زردشت نیز بلخ آمده است. گشتاسپ، پادشاه خاندان کیانی که آیین زردشت را پذیرفت و گسترش داد هم، پادشاهی‌اش در بلخ (در نزدیکی مزارشریف) بود. زردشت نیز یکی از سه پسرش به نام «اوروَتَت نِرِه» را به سرپرستی آتش بلخ نهاد.

به‌هر روی، این آرامگاه و مسجد بسیار زیبا، معماری‌اش بین معماری مساجد فیروزه‌ای اصفهان و بناهای تاج محل هند است. به گونه‌ای که حس و حال ایرانیان را ارضاء می‌کند (دست‌کم نگارنده چنین حسی داشت).

بزرگترین جشن نوروز افغانستانی‌ها، در همین آرامگاه برگزار می‌شود وبسیاری از افغانستانی‌ها (چه شیعه و چه سنی ) از سراسر کشور به این شهر می‌آیند. در روز نوروز، میله‌ای بسیار بلند و آراسته شده را درصحن این آرامگاه بر می‌افرازند و تا چهل روز پس از نوروز، این میله بر افراشته است. به همین دلیل، نام این مراسم را «میله گل سرخ» می‌گویند. به جز اینکه شهر مزارشریف جزو امن‌ترین شهرهای افغانستان است، امنیت این جشن که مردم بسیاری در آن حضور دارند هم به شدت بالا است (هیچ یادم نمی‌رود چگونه ساعت چهار بامداد، سلانه سلانه توی این شهر قدم می‌زدم، بدون اینکه احساس ناامنی کنم).

امیدوارم روزی این امنیت به سراسر افغانستان گسترش یابد و هم‌زمان، نگاه منفی ایرانیان به این کشور نیز جای خود را به شناخت درست و دقیق بدهد تا مزارشریف هم، یکی از مقاصد گردشگری نوروزی ایرانیان باشد. آن هم در حالی که بین کشورهای همسایه ایران که مقصد گردشگران ایرانی است، هیچ کدام‌شان جشنی اینچنین برای نوروز ندارند.

همین الان، چند تا از دوستان ایرانی‌ام در مزارشریف‌اند. نمی‌توانم حسودی‌ام به آنها را پنهان کنم.

همه نوشته های مرا از این پس در کانال تلگرامی «مقدمه» پیگیری کنید.