ماه بهمن آغاز شده است. بهمن یا وهومن به معنای اندیشه نیک، یکی از امشاسپندان نزدیک به اهورامزدا است که پاسداری از جانوران سودمند را بر عهده دارد. بهمن نه تنها نام یکی از ماههای باستانی میهن مان، بلکه نام یکی از روزهای ماه هم بوده است. توضیح اینکه در ایران باستان، هر روز از سی روز ماه، یک نام داشته است. نخستین روز هر ماه، اورمزد نام داشته و دومین روز، بهمن یا وهومن. همانگونه که احتمالاً می دانید، هر گاه نام روز و ماه یکی شود، جشنی به همان نام برگزار می شود و بنابراین دومین روز از ماه بهمن که نام روز هم بهمن است، جشن بهمنگان بود. ایرانیان در این روز آشی می پختند که در آن از گوشت استفاده نمی شد؛ چرا که بهمن پشتیبان جانداران سودمند است. برخی از ایرانیان باستان (و همچنین زردشتیان امروزی) در کل ماه بهمن، از خوردن گوشت پرهیز می کردند (و می کنند). البته در همه ماههای ایران باستان، سه روز به نام نبر (Nabor) نامیده می شد که معنایش پرهیز از کشتار است. به عبارت دیگر در همه ماههای زردشتی، چهار روز وجود دارد که نباید در آنها جانوران را کشت. دومین روز هر ماه (بهمن)، دوازدهمین روز هر ماه (ماه)، چهاردهمین روز هر ماه (گوش) و بیست و یکمین روز هر ماه (رام).

کاش روزهای نبر بیشتر بود و امروزه هم بیشتر مورد توجه قرار می گرفت تا ضمن پرهیز از کشتار جانوران زبان بسته، دست کم به خودمان هم رحم کرده و کمتر گوشت بخوریم و کمتر هم به عوارضش دچار شویم. چند وقتی است که رژیم گیاهخواری را در خانه ام آغاز کرده ام. البته از گیاهخواران مطلق نیستم و روزهای حضور در محل کارم یا حضور در خانه دوستان، از گوشت استفاده می کنم؛ اما دست کم فعلاً از خانه خودم آغاز کرده ام که دیگر گوشت نخورم. نمی توانم باور کنم که موجودات دیگر آفریده شده اند تنها برای اینکه من به هر بهانه ای، سرشان را بریده و بخورم شان.

 

پی نوشت:

1- نام روزهای ماه در ایران باستان به این شرح است: 1- اورمزد؛ 2- بهمن (وهومن)؛ 3- اردیبهشت؛ 4- شهریور؛ 5- سپندارمذ (اسفند)؛ 6- خورداد؛ 7- امرداد؛ 8- دی به آذر؛ 9- آذر؛ 10- آبان؛ 11- خور (خیر)؛ 12- ماه؛ 13- تیر؛ 14- گوش؛ 15- دی به مهر؛ 16- مهر؛ 17- سروش؛ 18- رشن؛ 19- فروردین؛ 20- ورهرام؛ 21- رام؛ 22- باد؛ 23- دی به دین؛ 24- دین؛ 25- ارد؛ 26- اشتاد؛ 27- آسمان؛ 28- زامیاد؛ 29- مانتره سپند؛ 30- انارام.

2- امروز هم دوم بهمن ماه است، اما جشن بهمنگان امروز نبود؛ چرا که در گاهشماری ایران باستان، ماهها همه سی روزه بودند و سنت ماههای سی و یک روزه در دوره پهلوی نخست نهاده شد. بنابراین چون در بهار و تابستان شش ماه سی و یک روزه داریم، ماههای پاییز و زمستان شش روز به جلو می آیند از همین رو جشن بهمنگان که دوم بهمن ماه است، شش روز زودتر از تقویم رایج فعلی برگزار می شود که همان روز 26 دی ماه است.