امروز روز بسیار خوبی برایم بود. دانشجوی سابقم برای تدریس، همکارم شده است. شش سال پیش اولین روز کلاس شان در دانشگاه را با من آغاز کردند و پس از دریافت مدرک کارشناسی، در دانشگاه علامه طباطبایی پذیرفته شد. این نیمسال توی دانشگاه مان نیاز به مدرس داشتیم و یادم افتاد به او که حالا دیگر برای خودش توانمند شده است. دعوتش کردم به دانشگاه و امروز نخستین تجربه تدریس اش را تجربه کرد. بهش گفتم که من نیز به اندازه او هم خوشحالم و هم استرس دارم. برای همین بود که از آغاز تا پایان کلاسش، توی دانشگاه ماندم.

پی نوشت: البته برخی از دیگر دانشجویان قدیمی ام نیز مدتی است که در موسسات و دانشگاهها تدریس می کنند. اما راستش نه توانایی شان را باور دارم (که البته اعتراف می کنم باور من با واقعیت لزوماً یکی نیست)؛ نه دانشگاههایی که از آنجا فارغ التحصیل شده اند (یا هنوز در حال درس خواندن هستند)، و نه دروس مختلف و بی ربطی که تدریس می کنند (مثلاً به صرف اینکه در دوره کارشناسی، دو واحد آن درس را گذرانده باشد، دلیلی نمی شود بر آشنایی و توانایی اش برای تدریس همان درس).